Tarczyca jest gruczołem znajdującym się pod krtanią z przodu szyi. Wydzielane przez nią hormony wpływają na funkcje wzrostu, metabolizm, układ kostny, mięśnie, układ pokarmowy, pracę serca, centralny układ nerwowy i regulację gospodarki lipidowej. Działanie tego gruczołu może jednak zostać zaburzone przez pewne choroby. Przeczytaj nasz artykuł, aby dowiedzieć się, jak je leczyć.
Niedoczynność tarczycy
Niedoczynność tarczycy wynika z niewystarczającej ilości hormonów wytwarzanych przez ten gruczoł. W początkowym stadium choroby jest ona niska i w związku z tym może przebiegać bezobjawowo. W miarę jak niedoczynność się pogłębia, można zaobserwować pojawienie się takich objawów jak senność, spłycenie oddechu, duszność wysiłkowa, stałe uczucie zimna, sucha skóra, obrzęk szyi i ochrypły głos. Chorobie tej często towarzyszą także pogorszenie pamięci, sztywność mięśni, ból stawów, zatrzymanie wody w organizmie oraz ogólne pogorszenie nastroju. Nieleczona niedoczynność tarczycy może prowadzić do chorób serca i układu krążenia.
Chorobę tę można zdiagnozować, badając stężenie hormonów we krwi. Dodatkowo warto wykonać też pomiar stężenia przeciwciał przeciwtarczycowych i RTG klatki piersiowej. Leczenie polega na przyjmowaniu preparatów tyroksyny, czyli uzupełnianiu według zaleceń lekarza brakujących hormonów.
Nadczynność tarczycy
Z nadczynnością tarczycy mamy do czynienia wtedy, gdy gruczoł ten wydziela zbyt dużą ilość hormonów – tyroksyny i trijodotyroniny. Stan ten objawia się poprzez zmiany skórne, osłabienie mięśni nóg, drżenie palców, nerwowość, pogarszającą się kondycję włosów i paznokci, kołatanie serca, duszności, łzawienie, zaburzenia trawienia i nieregularne miesiączki.
Chorobę można zdiagnozować podczas oznaczania poziomu TSH. Wynik powyżej normy świadczy o nadczynności gruczołu. Ponieważ nadmierna produkcja hormonów może doprowadzić nawet do tworzenia się złośliwych guzków. Z tego względu wielu lekarzy zleca badania takie jak USG, biopsja aspiracyjna cienkoigłowa, prześwietlenie klatki piersiowej, określenie poziomu T3 i T4 oraz przeciwciał przeciwtarczycowych.
Leczenie polega na podawaniu leków przeciwtarczycowych, które zmniejszają wydzielanie hormonów. Dodatkowo stosuje się beta-blokery, które łagodzą objawy. W przypadku wystąpienia nowotworu gruczoł jest wycinany.
Choroba Hashimoto
Choroba Hashimoto to przewlekłe zapalenie tarczycy. Może ona przebiegać zupełnie bezobjawowo. Czasem gruczoł się powiększa i tworzy się wole. Tarczyca w tym schorzeniu staje się twarda, spoista i nierówna. Z biegiem czasu pacjenci z chorobą Hashimoto zaczynają cierpieć na niedoczynność tarczycy, dopiero wtedy pogarsza się ich stan. Do częstych objawów choroby należą bóle mięśni i stawów, wysoki poziom cholesterolu, tycie, suchość skóry i wypadanie włosów. Charakterystyczne dla tej choroby są także stałe uczucie zimna, ciągłe zmęczenie i senność, kłopoty z pamięcią i koncentracją, zmienność nastroju oraz skłonność do depresji.
Diagnozę stawia się na podstawie badania poziomu TSH – jeżeli jest on podwyższony przy prawidłowym lub obniżonym stężeniu fT4 i fT3, może to oznaczać właśnie chorobę Hashimoto. Może jej towarzyszyć powstawanie guzków, które trzeba badać przez wykonywanie USG i biopsję cienkoigłową, aby określić ich charakter. Leczenie tej choroby polega na usuwaniu skutków, a nie przyczyn – podaje się syntetyczne preparaty tyroksyny, które wyrównują poziom hormonów tarczycy we krwi.
Wyróżnia się kilka chorób tarczycy, które wpływają nie tylko na samopoczucie, ale także ogólne zdrowie organizmu. W naszej opinii niezwykle ważne jest regularne wykonywanie badań pod kątem prawidłowego funkcjonowania tego gruczołu, które mogą pomóc wcześnie wykryć zaburzenia i zastosować odpowiednie leczenie. Co jeszcze warto wiedzieć na temat chorób tarczycy? Podziel się swoimi spostrzeżeniami w komentarzu.